اینقدر قلبمو به زنجیر کشیدم ، طوماری از منطق و دلیل جلوش گرفتم ، اینقدر هر بار دستم رو روش گذاشتم و چشمامو به زمین انداختم تا مبادا از جاش کنده بشه که بعید نیست ارتشی پنهانی تشکیل بده و روزی بزنه زیر همه چیزو و اونروز
خدا نکند برسد...
امروز ترس از دست دادن دوستی و نداشتنش رو کنار خودم حس کردم.گرچه مسئله چندان جدی نبود ولی لحظه ای یه چهره ی دیگر از این زندگی ترسناک رو دیدم.گریه های انسانی رو لمس کردم که حس میکرد زندگیش واقعنی داره به پایان میرسه.غریب بود،تلخ و سرد.
کلماتی بفرست
که خلاصم کند از دلتنگی
که منور بزند در روحم
مین خنثی شده را
هیچ امیدی به عوض کردن این منظره نیست
کلماتی بفرست که به اندازه خمپاره تکانم بدهد
که به موج تو دچارم بکند
که شهید تو شوم...
#سیدعلی_میرافضلی
ولی اگه روزها بگذره و ما بالاخره آدم نشیم چی؟
