بستن یه پرونده ی باز

بعد روزها سلام

تقریبا شیش ماه پیش که اومدم اینجا و اولین پستمو گذاشتم توقع داشتم توی همین چند ماه کلی دوست وبلاگی پیدا کنم ولی خب نه قلمم یاری داد و نه زندگی.نوشتن واسه ی عموم همیشه واسم مسئولیت داشت و اینجا نوشتن کم کردن اندکی از حساسیتام بوده.این پست احتمالا اخرین پست این وبلاگ تو اولین روزای ۲۴ سالگیم و اخرین روزای ۱۴۰۱ عه.نمیخواستم بزارم ولی میزارمش چون از پرونده های باز بیزارم.ممنون اگه دور و نزدیک اینجارو دنبال میکردید.

 

پس فعلا.

<خرم آن روز که از این مرحله بربندم بار
و از سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم>

.

بهم گفت دلتنگ کی بودی؟

گفتم دوستام.

و نگفتم دلتنگ تو.

هوسهای این دل

یهویی وسط خوندن متنای عکسای اسکرین شاتم دلم مسئله ی ریاضی خواست.از همونا که هی فکر میکنی میگی شاید اینجوری حل میشه و آخرش میری جوابو میبینی و میگی وه عجب چیزی بود لامصب

دلم همچین لذتی رو خواست

...

دلم میخواد میدونستم. توی ذهنت بودم و به خودم فکر میکردم..

نمیشه؟

نمیشه مثلا اشتباهی یهو پستچی زنگ بزنه و حتی شده یه نامه ی خط خطی واسه ی خود من بیاره؟نمیشه؟

حال نداشته ام

یه دیالوگ همیشگی بین من و مامان اینکه من میام و میگم چرا من هیچ دوستی ندارم ؟چرا هیشکی دوسم نداره. و یه جواب همیشکی در کنار تشر زدنش بابت غر زدنام اینکه تو حال دوست داشتن رو نداری.خودت میزنی همشونو بلاک میکنی.

به قول یه دوستی؛تو حال چی رو داری؟

حریف میطلبم

این روزا یک تنه دارم سرانه ی مطالعه ی کشور رو جابه جا میکنم.

بله ،اینجوریاس